اگر نـبـود به خـون تو آسـمان تــشــنــه           چرابه خون تو شد تیغ خونفشان، تشنه؟

تــمـام اهـل حَـرَم از لـب تـو سیـرآبــنـد           منم که مانده ام ای خضر،در میان تشنه

ز سوز تشنگی ای غـنچه لب، دراین گلشن           گـل بـهـار بـود چـون گـل خـزان، تشنه

مگـو شتـاب چـرا می کنـی ز شـوق لبـم           چه می کند به لب چشمـۀ روان، تشــنه؟

زخصم سنـگدل ای تشـنه لب،نمی باشد           کـه هم بـود دل تو تشنه، هم زبان تـشنه

چنان که تشـنۀ آب است، جان مستـقسی           منـم به دیـدن روی تو، هــمچـنان تـشنه

نبــود گـــربه دلـت ذوق سـاقـی کـوثــر           چرا به باغ جنان رفـتی ازجهان تشـنه؟

هـمین نه تـشـنه به آن تیـغ آبـدار، تویی           بود به خون توهم شمر،هم سنان، تشـنه

همـیـشه تـشــنـۀ دیـدارت ای شهـیـد من           کـه خضرهم زغم توست، جاودان تشنه

ز دیدنت شده ام ازخود به در، چگونه شود           ز دور بـیـنـد اگـر آب نــاگهـان تـــشـنـه

گمان مکـن که کنون ذوق زنـدگی دارم           کـه بی رخ تو به مردن منم ز جان تشنه

نـه من هـوای تو دارم، که ساقی کـوثـر           بود به روی تو در محـفل جـنان، تــشنه

حسین کشـته شد الـقصه تـشنه کام، کجا           روا بود که شـود کـشته میـهمان تـشنه؟